In therapie was een man van 26 jaar die een dwangneurose had sinds zijn 15e jaar. Ik was zijn 8e therapeut. De therapie was niet gemakkelijk voor hem. Hij moest onder andere leren om gevoelige punten van zichzelf onder ogen te zien. Eens raakte ik weer een nieuw gevoelig punt aan.
Op een zeker moment zei hij: “Leuke pathefoon heb je daar staan!” (welke ik toen nog in mijn kamer had staan en waar ook nog een verhaal aan vastzat) Ik antwoordde: “Bedankt. Je bent nu 3 keer weggevlucht, wat denk je, zullen we er nu maar eens doorheen gaan?” Hij snapte dat het afleiden geen zin had en ging akkoord.
Dat was ook wat hij echt wilde. Hij heeft keihard gewerkt om er bovenop te komen, wat hem uiteindelijk gelukt is.