In therapie was een echtpaar van ongeveer midden veertig jaar. ik was hen aanbevolen door een ander echtpaar dat bij mij in therapie geweest was. Zij waren juist eerder 9 maanden elders in therapie geweest, maar dit had geen resultaten opgeleverd.
Tijdens de 3e sessie zei ik: “Ik ben bang dat ik jullie niet kan helpen.”
Daar waren zij wel verbaasd over. Ik zei:”Wat ik nodig heb is dat jullie echt willen, maar ik ben bang dat dit bij jou (de vrouw) niet het geval is. Echter niemand kan hier in feite iets over tegen je zeggen; je bent er immers keurig elke week. Alleen heb ik de indruk dat je blokkeert naar je man toe. (mijn indruk was dat zij hem bepaalde zaken niet kon vergeven). Al zouden jullie maanden in therapie zijn, het kan zo niet helpen.” Om dit te onderstrepen vroeg ik of ze het goed vonden dat ik een kleine test zou doen. Een hele simpele test die ook te moeilijk zou kunnen zijn. Ik vroeg eerst aan de man of hij zijn vrouw recht aan wilde kijken en wilde zeggen dat hij van haar hield. Dit deed hij. Toen vroeg ik hetzelfde aan de vrouw. Ze blokkeerde en zei niets. Het was een uiterst pijnlijk moment. De man stond op en zei: “Ik weet genoeg”.
Zij hadden 3 kinderen in de puber leeftijd, een boerderij en veel zakelijke belangen samen.
Ik zei dat ze me altijd zouden kunnen bellen wanneer ik iets voor hen zou kunnen betekenen. Zij hebben geen contact meer opgenomen.
Mijn motieven waren dat ze eerder al 9 maanden tijd kwijt geweest waren. Tevens dat ze elke week betaalden. Ik bracht dit nog naar voren in het begin van het gesprek, waarop zij antwoordde: “het geld kan me niets schelen”. Mij echter wel, ik wist dat de behandeling zonder haar medewerking niet zou kunnen slagen. Ik heb toen geantwoord dat ik ook bevrediging in mijn werk zou willen zien en dat dit helaas op deze manier niet kon gebeuren.
Het had nog lange tijd kunnen doorsukkelen, echter daarvoor waren ze niet gekomen.